Zelfliefde. Een cheezy container begrip.

De ene keer betekent het een bak chocolade ijs leeg vreten, de andere keer een yoga nidra klasje meepakken. Zelfliefde. Een begrip wat zo mainstream is geworden als Netflixen.

Laatst was ik weer even bij m'n moeder in het prachtige gehucht 'Schoorl'. Toen ik gewoon een onzin praatje maakte met de ietwat bekrompen buurvrouw, vroeg de buurvrouw opeens aan mij of ik een leuk vriendje had in Amsterdam. Toen ik antwoordde dat dat niet zo was zei ze plotseling: "Ja, je moet ook eerst jezelf liefhebben voordat je een ander kan liefhebben". Ik was verbaasd. Als quinoa etende yoga fanaten én West-Friese PVV stemmers het allebei hebben over 'zelfliefde', dan kan je constateren dat het woord mainstream is geworden.

Het is natuurlijk fantastisch dat het begrip 'zelfliefde' meer algemeen goed wordt. Alleen roept het bij mij zoveel weerstand op dat begrip te pas en te onpas in een gesprek wordt gegooid. Zelfliefde wordt als 'easy fix' voor haast al je problemen gezien. Je voelt je onzeker? Gewoon jezelf liefhebben! Je hebt geen vriend? Je moet eerst jezelf liefhebben voordat je een ander....Juist! Je wil bevestigd worden door anderen. You guessed the answer! Heb jezelf nou eens lief verdomme! Je wil grotere borsten? Inderdaad je raadt het al. Laat ze gewoon doen. Dat is namelijk ook zelfliefde in deze maatschappij.

Nee maar zonder grappen. Ik geloof er wel degelijk in dat zelfliefde ervoor zorgt dat je minder onzeker wordt en gezonde relaties kan aangaan. Ik geloof alleen dat het tijd, aandacht en (in eerste instantie) ongemakkelijke ontmoetingen met jezelf inhoudt. Het is niet iets wat je 'even' aan jezelf geeft. Zelfliefde is geen puppy die je jezelf cadeau kunt doen. Het is geen sauna bezoek.

Het is inzien dat die tergende onzekerheden niet krampachtig als problemen moeten worden weggezet maar met rust en liefde mogen worden bekeken/geïnspecteerd/ontleed.

Nu is dit, naar mijn mening, FACKING moeilijk! Als we dit allemaal beoogden in de praktijk te brengen riepen we vast niet de hele dag door dat je 'gewoon jezelf moet liefhebben'.

Ik probeer ook niet te zeggen dat ik de hele dag met liefde naar al m'n onzekerheden weet te kijken hoor. Anders had ik al lang op een berg in Nepal in de lotus houding gezeten. Meestal leef ik gewoon lekker onbewust door. En heb dan de 'gewone' wens om me gewoon altijd lekker te voelen. Dan scheld ik mezelf van binnen uit om die stomme 'onnodige' onzekerheden. Maar soms lukt het wel om met een kleine dosis bewustzijn naar die oorlog in m'n hersenpan te kijken. Dan kan ik gewoon in rust kijken naar de onrust in m'n hoofd. Dan voel ik zowaar compassie voor mezelf en die strenge 'Hitler-tjes' in m'n hoofd. Dan vind ik mezelf opeens best wel heel erg ok en lief. En wat een goddelijk gevoel is dat.

Dus ja eigenlijk begrijp ik heel goed de hype om zelfliefde. Ik zou willen dat ik van 'naar de sauna gaan met de meiden' en 'een bak ijs leeg eten' dat heerlijke gevoel van zelfliefde zou krijgen. Maar ik ben een mens en ervaar alleen dat cheezy begrip genaamd 'zelfliefde', als ik écht aandacht heb voor mezelf. En misschien is dat wel toffer.

Of niet. Dan neem ik onmiddellijk een sauna-abonnement en haal een halve liter ijs.