begin van de blog.

Lieve mede jonge vrouwen.

Hmm, nee dat klinkt als 47 jarige vrouw die veel afstand voelt tot pubers en een klassikaal praatje begint over hun menstruatiecyclus.

Hey meiden!

Een beetje té enthousiast…

Hoi vrouw.

Ik voel me zelf nog niet eens een vrouw…

Hello chickies.

Nee. Gewoon nee.

Hoe kan ik nou mijn mede-vrouw genoten het beste aanspreken.? Want ik voel me wel degelijk verbonden met jullie en ben ook zeer blij een vrouw te zijn. Hoewel ik het nog steeds een hele uitdaging vind om te bestaan. En ja, de onzekerheid neemt inderdaad wat af als je ouder wordt. Maar desalniettemin brengt het opgroeien als jongvolwassene in deze tijd, met een eeuwige stortvloed aan nieuws, happy Facebook berichten en kwijlwaardige instagram posts, de nodige uitdagingen met zich mee.

Ik heb het gevoel dat er heel veel van ons gevraagd wordt, of beter gezegd: wij vragen heel veel van ons zelf. Hoewel we allemaal wel ergens voelen dat ‘perfectie’ een onhaalbare norm is, meten we onszelf koste van het kost met de meest succesvolle, prachtige en happy mensen. We eisen allemaal van onszelf dat we ‘buitengewoon’ moeten zijn. We willen een unieke baan, de wereld verbeteren, reizen, bakken vol geld verdienen, een geweldig lichaam hebben, een méga leuke vriendenkring en niet te vergeten: een fan-tas-tisch seksleven. Nu moet ik er wel bijzeggen dat miss Oprah herself the befaamde woorden sprak: “everyone of you has the potential to be extraordinary”. Maar of ze daar nou mee bedoelde dat we zo massaal moeten streven naar ‘perfectie’ begin ik steeds meer te betwijfelen.

Ik wil pleiten voor meer verbinding met elkaar, voor eerlijkheid naar elkaar, voor iets liever zijn voor ons zelf, en voor de gewone aspecten van het leven. Laten we onze dromen vooral blijven najagen maar onszelf niet voor onze kop slaan als we even geen dromen meer hebben. Laten we ons bewust worden van de druk die we ons zelf en elkaar opleggen.

Ik hoop geen artikelen te publiceren die gaan over hoe je het beste buikvet kan verbranden, hoe je je moet gedragen om die ene leuke jongen aan de haak te slaan of hoe je nou eindelijk eens nóg productiever wordt. Ik hoop content te maken waar we een beetje van ontspannen, waar we om moeten lachen of huilen (Ik bedoel dan niet dat de content om te huilen is. Maar gewoon huilen van ontspanning/herkenning. Snap je? Ik hoop van wel. Ik moet dit haakje gaan sluiten. Fack dit duurde veel te lang. We gaan doorrrrr...)

Content waardoor we iets meer van onszelf gaan houden, zicht krijgen op onze kwellende gedachtes en waar we ons vooral allemaal hopelijk een beetje in herkennen. Ik hoop nieuwe ideeën aan te dragen en je te inspireren. Niet omdat je moet veranderen omdat je niet goed bent zoals je bent, maar omdat het de ziel voedt.

Ik geloof dat we tot heel veel in staat zijn, en alle middelen van deze tijd positief kunnen inzetten zodat er een groter bewustzijn komt dat we MENSEN zijn (en geen altijd presterende, blije barbie robots). Ik hoop dat het binnenkort hip wordt om te vertellen dat je je kut voelt, om niet alleen je successen te delen maar ook je falen, om echt aandacht voor elkaar te hebben en om te schaterlachen om alle idiote verwachtingen die er zijn in deze maatschappij.

Ik hoop dat dit platform dat allemaal gaat beginnen/aansnijden/openbreken.

We zullen zien.

Liefs, Joya